Durb Morrison deelt hoe tatoeëerders hun rug kunnen redden en hun carrière kunnen verlengen
Hoewel tatoeëren, zowel als kunstvorm als als beroep, al eeuwen bestaat, begint de wereld buiten de industrie pas onlangs de nuances van het werk te begrijpen, vooral als het gaat om lichamelijkheid. Tatoeëren is fysiek zeer veeleisend werk en na verloop van tijd kunnen de lange uren, ongemakkelijke houdingen en over het algemeen slechte gewoonten ernstige gevolgen voor de gezondheid hebben. Niemand kent deze ongelukkige realiteit beter dan Durb Morrison, die meer dan 28 jaar geleden begon met tatoeëren en ondanks zijn actieve levensstijl extreme gevolgen heeft ondervonden. “Ongeveer 10 jaar geleden werd bij mij de diagnose meralgia paresthetica gesteld, de compressie van de femorale zenuw. Later hoorde ik dat ik een hernia van de T7-wervel had waarvan ik licht verlamd raak.”
Fotografie door Linneah Anders
De gezondheidsproblemen van Morrison kwamen niet allemaal tegelijk, ze bouwden zich geleidelijk op en in het begin behandelde hij zijn rugpijn met conventionele methoden. “Ik begon waarschijnlijk acht tot tien jaar na het tatoeëren pijn in mijn rug en heupen te krijgen”, vertelt Morrison. “Ik was uren aan het tatoeëren met grote rugstukken en mouwen. En dat is wanneer de degeneratieve toestanden kunnen beginnen met je schouders en je rug. Morrison begon met het behandelen van wat volgens hem strakke spieren en mogelijk artritis waren met bezoeken aan een chiropractor en massagetherapeuten, maar er was een bezoek aan een arts nodig om het probleem te begrijpen: zijn ruggengraat. Van daaruit kwam hij tot de conclusie dat zijn gezondheidsproblemen het gevolg waren van de fysieke eisen die dit beroep stelt. “Je zou toch niet denken dat zoiets stilstaands je lichaam zo’n pijn zou doen, weet je?” zegt Morrison. “Maar dat zijn de dingen die je lichaam altijd het meest pijn doen. Als je aan het rennen of bewegen was, zou de spanning zich door je hele lichaam verspreiden. Maar bij het tatoeëren krijgen je ruggengraat, rugspieren en schouders het zwaarst te verduren.”
Terwijl veel professionals rugpijn ervaren door jarenlang voorovergebogen over een bureau te zitten, moeten kunstenaars praktisch een slechte houding hebben om te voldoen aan de eisen die tatoeëren stelt. “Als tatoeëerder plant je je heupen, niet je benen, maar in plaats daarvan je ruggengraat, buikspieren en onderrugspieren”, legt Morrison uit. “Van links naar rechts draaien, tatoeëerders vormen grotere spieren aan één kant van hun rug, wat spanning op de ruggengraat legt. Dit zorgt ervoor dat veel tatoeëerders last hebben van lagere lendenen, omdat je rug meer werk moet doen om deze posities vast te houden. Elke machine gaat kapot als je dat doet.”
Fotografie door Linneah Anders
Sinds hij van zijn toestand heeft gehoord, is Morrison in het reine gekomen met het onvermijdelijke lot dat tatoeëerders ofwel al tegenkomen of zullen ervaren in de loop van de tijd. In plaats van achterover te leunen, buigt hij zich echter over de kwestie en gelooft hij dat er manieren zijn om deze problemen bij jongere kunstenaars te voorkomen. En dat is door deze informatie beschikbaar te stellen, zodat artiesten grip kunnen krijgen op hun gezondheid om een lange, welvarende en pijnvrije carrière te garanderen. “Zodra je met pijn begint om te gaan, moet je er aandacht aan besteden en het niet negeren door door te gaan naar je volgende klant”, zegt Morrison. “Alle tatoeëerders zouden een oefenings- of rekregime moeten hebben. Na het tatoeëren gaan ze niet naar huis of naar de tekentafel, maar strekken en versterken ze hun lichaam om het voorgevoel te keren.” Morrison raadt artiesten ook aan om hun sessies te verminderen van hun normale zes tot acht uur tot slechts drie uur per keer, wat zowel de artiest als de klant ten goede kan komen..
Fotografie door Linneah Anders
Vanwege de toenemende vraag naar lange sessies op grote stukken, waarbij sommige artiesten regelmatig acht tot tien uur achter elkaar tatoeëren, zullen ze de fysieke impact veel sneller gaan zien dan hun voorgangers. “Vroeger hadden tatoeëerders uit de jaren zestig en zeventig niet het soort rugklachten waar hedendaagse tatoeëerders last van hebben, omdat ze kleinere tatoeages zetten”, zegt Morrison. “De artiesten van vandaag doen rugstuk na rugstuk. De grootte en detail van de tatoeages die tegenwoordig worden gedaan, vragen meer uren, waardoor het lichaam veel sneller afbreekt.” En hoewel deze veranderingen serieuze opofferingen van artiesten zullen vergen, vooral in een wereld die steeds meer eist, kunnen ze een enorme impact hebben als het gaat om de levensduur van een carrière. “Deze informatie had het verschil in de wereld kunnen maken”, zegt Morrison. “Ik had nog twintig jaar comfortabel kunnen tatoeëren en een carrière van vijftig jaar hebben gehad als ik niet zoveel tijd had besteed aan tatoeëren.”
Maar als het erop aankomt de duizenden artiesten onder de aandacht te brengen, kan Morrison het niet alleen. Als tatoeëerders een verschil willen maken in hun leven, maar ook in het leven van de volgende generatie, moet deze informatie vanaf het begin worden gepresenteerd. “Gezondheidsbewustzijn zou een onderdeel moeten zijn van elke stage”, zegt Morrison. “De kinderen die beginnen met tatoeëren zullen dit niet weten en het doel van het delen van deze informatie is om te voorkomen dat het gebeurt, want ze kunnen hun carrière verlengen. Je leert over sterilisatie om te voorkomen dat je een ziekte krijgt of een cliënt kruisbesmetting. Maar kunstenaars moeten ook weten hoe ze voor de andere delen van hun lichaam moeten zorgen.”
Fotografie door Linneah Anders