RIP Chester Bennington van Linkin Park

"Kruipen in mijn huid" — Geïnkt februari 2013

Door Richard Bienstock. Foto’s door Chris Hinkle

Chester Bennington van Linkin Park hing zichzelf op. Terwijl hij kon't versloeg zijn innerlijke demonen, hij hielp ons de onze te bestrijden door zijn muziek en levensstijl. We willen de rocker herinneren zoals hij was toen we hem voor het laatst spraken in 2013 en het hartverscheurende bericht dat hij stuurde nadat Chris Cornell twee maanden geleden zelfmoord had gepleegd.

Lees het artikel hieronder en dan zijn opmerking over Cornell's dood in de sprong.

“Wat is dat voor shit op je arm?”

De vader van Chester Bennington was boos. Zijn zoon had beloofd te wachten tot minstens zijn 18e verjaardag voordat hij een tatoeage zou nemen – en niet lang na die dag wandelde de jongere Bennington naar huis met zijn eerste beetje inkt, een Vissen op zijn linkerschouder. Voor zijn vader was het niet zozeer het beeld zelf dat hem opviel, maar wat tatoeages in het algemeen symboliseerden.

“Mijn vader was politieagent in Arizona en zijn ervaringen met mensen met tatoeages waren dus anders”, herinnert de nu 36-jarige Bennington zich. ‘Voor hem waren ze iets dat werd geassocieerd met waardeloze mensen – veroordeelden en criminelen en jongens in bendes. En hij wilde niet dat zijn zoon zo zou zijn. Maar ik kom uit een andere tijd en ik zie het anders. Voor mij is het een manier om vrij te zijn en je niet te laten beperken door wat de samenleving denkt dat je wel of niet moet doen. Het is een manier om jezelf te uiten.”

En dus drukte de 18-jarige Bennington zich uit met een grote, kleurrijke vis, die aanleiding gaf tot de eerder genoemde ondervraging van zijn vader. “Ik antwoordde: ‘Het is een tatoeage'”, herinnert Bennington zich, met vermelding van het voor de hand liggende. “En hij zei: ‘Je weet dat dat nooit zal verdwijnen. Wil je daar je hele leven aan vast zitten?'” Bennington lacht. “En ik was 18 jaar oud en de mier en dus ging ik, ‘Ja! Je hebt verdomme gelijk!’”

Lees verder

Deel 2

Bijna 20 jaar later heeft Bennington nu veel tatoeages – wanneer hem om een ​​exacte telling wordt gevraagd, antwoordt hij: “Ik denk dat de technische term ‘veel’ is.”

Hij is nauwelijks een veroordeelde of crimineel, maar eerder de frontman van Linkin Park, een van de meest succesvolle rockacts van de jaren 2000. Het debuutalbum van de band, Hybrid Theory uit 2000, die hitsingles als “One Step Closer” en “Crawling” voortbracht, vestigde hen als een leider in de toen ontluikende nu metal-beweging (een categorie die ze zijn gaan verachten). Het legde ook de basis voor een carrière van enorme proporties. In een wereld waar muziek een steeds kleinere rol lijkt te spelen, zowel financieel als qua culturele invloed, vult Linkin Park nog steeds schuren in de VS en speelt het voor grote menigten in het buitenland. Ze verkopen ook nog steeds platen: tot op heden heeft Hybrid Theory meer dan 10 miljoen eenheden in eigen land verplaatst en behoort het tot de top 10 best verkochte releases van het resterende decennium van het millennium.

De band heeft sinds dat kolossale debuut vier studioalbums uitgebracht, waaronder het Living Things van afgelopen zomer. Hun nieuwste plaat volgt op twee pogingen, Minutes to Midnight uit 2007 en A Thousand Suns uit 2010, die beide, hoewel succesvol, ook een verschuiving betekenden van het geluid dat hen voor het eerst supersterren had gemaakt. In plaats van dikke, naar beneden gestemde riffs en kale, angstaanjagende teksten, schreven ze meer impressionistische nummers met elektronische soundscapes, getextureerde gitaren en fragmenten van toespraken van Martin Luther King, Jr., en Mario Savio in verhalen over het einde van de wereld. “Alles aan ons geluid waarvan mensen dachten dat het nu metal was, we wilden het dood maken”, zegt Bennington.

Ze werden zelfs zo’n symbool dat Bennington zegt dat hij nu veel fans ziet met hetzelfde ontwerp op hun onderarmen. “En dat is heel vreemd voor mij. Want in mijn ervaring, als je een studio binnenloopt met een foto van de tatoeages van iemand anders en je denkt: ‘Ik wil dat’, kreunt de kunstenaar. Het hele doel van het hebben van as is dat het iets voor jou persoonlijk betekent. Het is geen T-shirt.”

Hij wijst naar een bepaalde fan die vlamtattoo’s zwaait die het eerbetoon naar een heel nieuw niveau heeft getild. “Er is een gast in China die al mijn tatoeages heeft”, zegt Bennington. “Elke keer als ik een tatoeage krijg, krijgt deze man er een foto van en gaat naar zijn artiest om het te laten doen. En het is als, Wow, dat is toewijding. In sommige opzichten is het cool, maar in de meeste andere opzichten maakt het me een beetje kwaad. Want die zijn van mij!”

Deze superfan heeft zelfs een replica van Benningtons meest persoonlijke stuk, een embleem op zijn borst met de initialen van zijn familieleden in het ontwerp verwerkt. “Er is een scroll aan de bovenkant met de tekst ‘CB TB’, de initialen van mij en mijn vrouw”, zegt hij. “En daaronder is er een roos en een boekrol met de initialen van mijn vier kinderen. Dus deze man heeft de initialen van mijn familie op zijn borst. En nu heb ik tweelingmeisjes die ik aan het stuk moet toevoegen. Die krijgt hij waarschijnlijk ook. Hij heeft alles.”